Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό - Μια διαφορετική ματιά

Δύο Απριλίου σήμερα, η παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για τον Αυτισμό. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου θεραπευτή που έχει blog ή site είναι η δημιουργία μιας ανάρτησης που θα παρουσιάσει τις τελευταίες έρευνες, τα χαρακτηριστικά και γενικά τα πιο πρόσφατα δεδομένα για τις Δ.Α.Φ. Δεν σας κρύβω ότι και εγώ αυτό σκέφτηκα, αλλά το μετάνιωσα γρήγορα. Σκοπός της ημέρες δεν είναι μόνο η ενημέρωση αλλά και η ευαισθητοποίηση, η κατανόηση και τελικά η αποδοχή, γιαυτό αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική μου εμπειρία.

Πριν περίπου έναν χρόνο πηγαίνοντας στο κέντρο που έκανα την πρακτική μου άσκηση για να ενημερωθώ για το πρόγραμμα μου άνοιξε η πόρτα και έγινε η πρώτη συνάντηση με την πιο μικρή ομάδα ανθρώπων που με δίδαξαν πολλά, δεν αναφέρομαι μόνο στους θεραπευτές αλλά κυρίως στα πέντε υπέροχα παιδάκια που παρακολουθούσαν το πρόγραμμα πρώιμης παρέμβασης για παιδιά με Δ.Α.Δ. Αν και ντρέπονταν λιγάκι μας δέχτηκαν στην ώρα του παιχνιδιού τους και χορέψαμε όλοι μαζί! Απο την επόμενη ημέρα θα γινόμασταν και εμείς μέλη αυτής της ομάδας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τις πρώτες δυσκολίες, και πιστέψτε με ήταν πολλές. Πέντε διαφορετικά παιδιά την ίδια ώρα, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικές αντιδράσεις και οι θεραπευτές πάντα σε εγρήγορση. Πέρασαν οι μήνες και τα παιδιά αυτά με δίδαξαν πολλά! Να γίνω πιο καλός θεραπευτής, να σκέφτομαι πιο γρήγορα, να καταλαβαίνω μέσα από τις αντιδράσεις τους τι ζητάνε.
Και σήμερα κάθομαι και σκέφτομαι και πιστεύω ότι δεν θα μπορέσω να βρω πιο ωραία εικόνα απο την Κ. να ζητάει να χορέψουμε, φορώντας ένα στέμμα στο κεφάλι της την ώρα που διαβάζαμε την Σταχτοπούτα, να χτυπάει την εικόνα με τις κακές τις αδερφές, τον Ο. να λέει παπαγαλία ατάκες της Ντόρας της Μικρής Εξερευνήτριας και να ζητάει με επιμονή το τραγούδι '' ο γάιδαρος '' απο τους mazoo and the zoo, την Α. να τρέχει μέσα στην αίθουσα και να μην κάθεται ποτέ στην καρέκλα της, τον Ν. να κλαίει γιατί πιέζονταν όταν δεν μπορούσε να επαναλάβει τις φράσεις που του ζητούσαμε και την Χ. να παίρνει και να φιλάει την φωτογραφία του μπαμπά της κάθε φορά που την βγάζαμε στο τραπέζι εργασίας.

Αυτό είναι ο Αυτισμός, η διαφορετικότητα στην συμπεριφορά στην αντίδραση την αντίληψη. Ποτέ δεν είναι ακριβώς ίδιος σε όλους. Κλείνοντας θα ήθελα να σας θυμίσω μια φράση απο την ταινία μικρού μήκους - my little brother from the moon- ' Tον κόσμο του φεγγαριού δεν τον γνωρίζουμε καλά, έχουμε ανέβει εκεί πάνω αλλά ξεχάσαμε να τον εξερευνήσουμε. Πόση απόσταση πρέπει να ''περπατήσει'' ένα παιδί με αυτίσμό για να έρθει στον κόσμο μας; Πόσα βήματα πρέπει να κάνουμε εμείς για να το συναντήσουμε ? "