Πολλές φορές όμως οι διαφορές είναι περισσότερες απο τα κοινά σημεία και στόχους με αποτέλεσμα να δημιουργείται η λεγόμενη "φάση σύγκρουσης''. Η υποχώρηση, η αναδιαπραγμάτευση ο συμβιβασμός είναι κάποια μέσα που μπορούν να επιφέρουν θετικά αποτελέσματα στην διχογνωμία, αν όμως δεν έχουν επιτυχή κατάληξη η διακοπή της συνεργασίας ή η μόνιμη σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Για την αποφυγή έντονων διαφωνιών, ο θεραπευτής είναι καλό να ακολουθεί τους παρακάτω κανόνες :
1) Καταγραφή των στοιχείων/αποτελεσμάτων κ.τ.λ κάθε συνεδρίας για να μπορεί να τα παρουσιάσει στους γονείς οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσουν.
2) Απο την αρχή των συνεδριών θα πρέπει να λάβει υπόψη του, τις απαιτήσεις των γονέων και να ενημερωθεί για το κατά πόσο είναι διαθέσιμοι να συμμετέχουν και οι ίδιοι στην διαδικασία της θεραπείας.
3) Να υπάρχει συναισθηματική αποστασιοποίηση, αλλά σε καμία περίπτωση αδιαφορία.
4) Να μην αναλαμβάνει θεραπεία σε περιπτώσεις που δεν έχει κατάλληλη εμπειρία/γνώση για συγκεκριμένη περίπτωση. Ο χρόνος είναι χρήμα, και οι γονείς χρηματοδότες....
5) Να υπάρχει στοχοθεσία και χρονοδιάγραμμα θεραπείας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βγαίνουν γρήγορα συμπεράσματα και να ανακοινώνονται, μιας και το επάγγελμα του λογοθεραπευτή έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ο χρόνος/τρόπος εκπαίδευσης του ενός παιδιού απο το άλλο διαφέρει.
6)Τόσο ο θεραπευτής όσο και ο γονέας θα πρέπει να είναι στην θέση να γνωρίζει τις αρμοδιότητες, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του.
7) Αποφυγή αρνητικών χαρακτηρισμών για το παιδί που χρήζει λογοθεραπευτικής αντιμετώπισης αλλά και για τον γονέα.
8) Μιας και ένας γονέας είναι απο τα σημαντικότερα μέλη της ομάδας παρέμβασης θα πρέπει να έχει και αρμοδιότητες που θα ενισχύουν τα αποτελέσματα της θεραπείας σε πλαίσια εκτός του γραφείου λογοθεραπείας. Αυτό μπορεί να γίνει με ασκήσεις που δίνει ο λογοθεραπευτής για το σπίτι, και οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν τον έλεγχο/συμμετοχή και των μελών της οικογένειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου